TEORETYCZNE I PRAKTYCZNE ASPEKTY DOWODZENIA FORMACJAMI ZHIERARCHIZOWANYMI

Анотація

Streszczenie: Kluczowym elementem dotyczącym problemu dowodzenia jest termin działanie. Z punktu widzenia stopnia zorganizowania działania można wyróżnić: działania indywidualne, działania zbiorowe i działania zespołowe. O działaniu indywidualnym mówimy wówczas, jeżeli określone czynności wykonuje jedna osoba w warunkach niewymagających współdziałania innych ludzi. Z działaniami zbiorowymi mamy do czynienia z kolei wtedy, gdy w tym samym czasie i miejscu różne osoby wykonują z osobna czynności, prowadzące do uzyskania zamierzonego celu, przy czym są to czynności samodzielne, nie wymagające podziału pracy. Natomiast działania zespołowe to działania, w trakcie których grupa osób wykonuje określone czynności, mające łącznie doprowadzić do osiągnięcia ustalonego celu. W opracowaniu przedstawiono zasadnicze zagadnienia związane z dowodzeniem w formacjach zhierarchizowanych tj. wojsko, policja czy też straż pożarna. Praca podzielona została na kilka części, odnoszące się odpowiednio do ogólnej charakterystyki organizacji zhierarchizowanych, relacji zachodzących między kierowaniem a zarządzaniem i dowodzeniem w tych organizacjach oraz reguł dowodzenia. W opracowaniu przyjęto założenie, że z dowodzeniem związane jest pojęcie, tj. działanie, które jest fundamentalnym pojęciem prakseologicznym. Działaniem rozumianym, jako dowolne zachowanie zmierzające do określonego celu. Przyjęto również tezy, że działanie to: zrealizowana wola, przekształcona w czyn; dążenie do określonego celu; zamierzona reakcja podmiotu na bodźce i okoliczności zewnętrzne. Natomiast celem działania zaś jest stan rzeczy, który będąc pod jakimś względem cenny dla działającego, wyznacza kierunek i strukturę jego postepowania. Problem naukowy został sprowadzony od pytania: czy w formacjach zhierarchizowanych mamy do czynienia z kierowaniem, zarządzaniem czy dowodzeniem.