UNIFIKACJA OCHRONY BEZPIECZEŃSTWA PUBLICZNEGO W UNII EUROPEJSKIEJ

Анотація

Streszczenie: Współczesna Unia Europejska przez wzgląd na bardzo szeroki zakres współpracy rozwijanej przez lata w wielu dziedzinach pomiędzy państwami członkowskimi pierwotnie w ramach tzw. Starej Unii, a potem w rozszerzonym składzie, aż do obecnej wielkości w liczbie 27 państw jest bez wątpienia szczególnym tworem w skali globalnej. Jest unią niezależnych państw europejskich, gdzie zakres współpracy doprowadził w wielu dziedzinach do zaawansowanej integracji. Sieci złożonych powiązań pomiędzy państwami członkowskimi zauważalne są w wielu obszarach aktywności państw członkowskich, nie tylko politycznym, gospodarczym, społecznych, ale również w sferze bezpieczeństwa publicznego. Celem opracowania jest uzyskanie odpowiedzi na pytanie czy niezwykle rozwinięta i dojrzała sfera współdziałania w zakresie ochrony bezpieczeństw publicznego pozwala na obecnym etapie uznać Unię Europejską za integralny podmiot bezpieczeństwa. Czy też Unię Europejska należy wciąż postrzegać, z perspektywy jej państw członkowskich jako grupę niezależnych podmiotów bezpieczeństwa. Próba rozwiązania tego problemu została podjęta poprzez analizę rozwoju współpracy w Unii Europejskiej, w skali kilkudziesięciu lat, w zakresie ochrony bezpieczeństwa publicznego w dwóch bardzo istotnych obszarach, a mianowicie problemów nielegalnej imigracji oraz terroryzmu. Autor dążył, poprzez ocenę zaawansowania, kierunków i zakresu rozwoju współpracy skierowanej na ochronę państw Unii Europejskiej przed najpoważniejszymi zagrożeniami, do uzyskania odpowiedzi na pytanie jaki kształt ma wspólnotowy zakres ochrony bezpieczeństwa publicznego i czy jest on argumentem na to, by w analizach bezpieczeństwa Unię Europejską uznawać jako integralny podmiot bezpieczeństwa, mając na uwadze że składa się ona z niezależnych i suwerennych państw, na których wciąż spoczywa obowiązek ochrony bezpieczeństwa publicznego. Wyniki badań pokazały, że ewolucja współpracy w zakresie ochrony bezpieczeństwa publicznego w Unii Europejskiej doprowadziła do głębokiej unifikacji działań państw członkowskich w bardzo zaawansowanym i decydującym dla jej bezpieczeństwa publicznego zakresie, przy uwzględnieniu transgranicznego charakteru jego zagrożeń. Tak wypracowany kształt systemu bezpieczeństwa każe patrzeć na Unię Europejską jako jednolity podmiot bezpieczeństwa, mimo że składa się ona z niezależnych, suwerennych państw.